Dziecko Rosemary, Ira Levin

Tytuł oryginału: Rosemary's baby (1967)
Wydawnictwo: Rebis
Poznań 2007
Przekład: Bogdan Baran
ISBN: 978-83-7510-071-6
Liczba stron: 224

W ramach przerwy od "Jednorocznej wdowy" Irvinga zabrałam się za tę króciutką książeczkę, zaledwie wczoraj upolowaną w bibliotece. Głośnego filmu Romana Polańskiego z Mią Farrow nie widziałam, choć doskonale wiedziałam, czego się mniej więcej spodziewać. Dlatego też książka straciła w moich oczach.

Rosemary Woodhouse, żona niezbyt znanego aktora Guya, to bardzo sympatyczna kobieta. Polubiłam ją. Wraz z mężem przeprowadza się do Bramfordu, budynku, który ma dość mroczną sławę. Pomimo ostrzeżeń Hutcha, przyjaciela, małżonkowie wprowadzają się pod 7E i planują dziecko.

Ostrzeżenia Hutcha dotyczą historii budynku, w którym siostry Trench zjadały niemowlęta, a wskaźnik samobójstw był znacznie wyższy, niż w jakimkolwiek innym miejscu w Nowym Jorku; niemniej optymistyczna i pełna życia Rosemary decyduje się tam zamieszkać.

I tu powinnam skończyć, by niczego nie zepsuć. Nadmienię jedynie o dziwnych sąsiadach, którzy wpływają na życie Rosemary bardziej, niż mogłaby sądzić, a także o gwałtownie rozwijającej się karierze aktorskiej Guya. Rosemary wkrótce zachodzi w ciążę, ale jest to - zgodnie z tym, co mawia lekarz, polecony przez sąsiadów - specyficzna ciąża, a bóle ustaną lada dzień...

Cóż mogę powiedzieć? Powieść jest krótka, taka w sam raz na jeden wieczór (tyle mi zajęła). Nie wywołała we mnie zbyt wielu emocji, pomimo, że jest to horror. Sądzę, że czasy się zmieniły i horrory, które straszyły w połowie XX wieku, teraz już nie są wcale straszne; sama kwestia czarnej magii i Szatana została zbagatelizowana i zbyt słabo zarysowana. Naiwność Rosemary może drażnić, a poród i pojawienie się dziecka - pozostawić niedosyt. Gdyby ta książka liczyła 300 stron, a napięcie zostałoby rozłożone na znacznie dłuższy czas, podejrzewam, że byłaby to nie lada gratka dla fanów horrorów. A jednak wyszło inaczej. Pospolite czytadło, napisane swobodnym, łatwym do czytania stylem; porządnie zarysowana postać Rosemary, za to - zaniedbane postaci antagonistów. Ta książka nie przeraża, a zakończenie - rozczarowuje. 

Moim zdaniem powinno się przeczytać tę pozycję choćby z racji jej sławy, ale tylko pod warunkiem, że sama wpadnie nam w ręce. Czy należy jej poszukiwać? Nie. Bez tej lektury spokojnie da się żyć.