Ciało, Tess Gerritsen

tytuł oryginału: Girl Missing / Peggy Sue Got Murdered 1994, 2009

tłumaczenie: Elżbieta Piotrowska

wydawnictwo: Albatros, 2011

ISBN: 978-83-7659-334-0

liczba stron: 320

"Za dużo trupów, za dużo śmierci. Śmierć człowieka to dla nas tyle, co odwołany lunch"

O Tess Gerritsen mój mistrz Stephen King (wedle napisu na okładce) wypowiedział się następująco:

"W moim domu czytamy każdą jej książkę"

a także określił ją jako najlepszą autorkę thrillerów medycznych, wypierająca między innymi Cooka. Niezła rekomendacja, co? Nie pozostało mi nic innego, jak sprawdzić te rewelacje...

Patolog sądowy Kat Novak odkrywa ukłucia na zgięciu łokcia ofiary nazwanej Jane Doe, młodej ćpunki o nieznanej tożsamości. Nikogo to nie dziwi, wszak narkomani sami sobie są winni, a na South Lexington to już w ogóle. Dzielnica, którą politycy chętnie usunęliby z mapy, a najlepiej z powierzchni ziemi, a przez którą policjanci naliczają sobie nadgodziny i bezradnie mruczą z niezadowoleniem. Jednak Kat nie daje się łatwo zwieść, a kolejne ofiary zdają się potwierdzać jej przypuszczenia, jakoby w obieg wszedł nowy narkotyk. Zgodnie ze swoją intuicją zwraca się o pomoc do samego burmistrza, ale 'góra' ma ważniejsze sprawy na głowie, by zawracać ją sobie bandą zaćpanych recydywistów. I, gdy kolejne drzwi zatrzaskują się przed panią patolog, a jej dom wylatuje w powietrze, Kat dochodzi do wniosku, że za tym wszystkim kryje się coś naprawdę wielkiego.

Tylko komu może zaufać? Czy temu obrzydliwie bogatemu  (a przy tym niemożliwie atrakcyjnemu) Adamowi, szefowi firmy farmaceutycznej Cygnus? Czy policji? Czy politykom?

Jak długo Kat jest w stanie narażać swoje życie, by rozwiązać zagadkę?

Książka jest napisana boskim pod względem lekkości stylem. Mnóstwo dialogów, spora interlinia i dość duża czcionka przyczyniły się do tego, że "Ciało" przeczytałam za jednym, kilkugodzinnym posiedzeniem. Niesamowicie wciąga.

Pomijając fakt, że dość szybko rozwikłałam zagadkę, bawiłam się świetnie. Tylko ten wątek miłosny... Rozbawił mnie. Bywało dość... melodramatycznie. Dlatego skupiłam się na wątku kryminalnym.

W przedmowie Tess Gerritsen opisuje, jak z pisarki pół-romantycznej, pół-kryminalnej przeistoczyła się w pisarkę w trzech czwartych kryminalną, zaś "Ciało" jest "pomostem, przez który przeszła od jednego gatunku powieściowego do drugiego" (parafraza 'gramatyczna' słów autorki). I w takim kontekście - kupuję to. Biorę, bez reszty. Skłaniam się oczywiście bardziej ku tej "nowej, ulepszonej" wersji autorki i z ciekawością zabiorę się za następne tytuły opatrzone jej nazwiskiem. Muszę jednak przyznać, że pomimo ckliwego wątku romantycznego ten kryminał, jako kobiecy, jest bardzo dobry. Nie wiem jeszcze, czy "Ciało" zostanie przeze mnie szybko zapomniane (a w przypadku 'łatwych czytadeł' zdarza się to dość często), ale zapamiętam na pewno to, że zapewniło mi lekką, odprężającą rozrywkę, przy której autentycznie odpoczęłam. Poza tym... zbyt wiele książek napisanych przez facetów ostatnio czytałam. Zdecydowanie potrzeba mi babskiego języka i delikatnego, kobiecego pióra. Wiem, wiem; mogłabym się zaczytywać w Grocholi, ale nawet w relaksie wolę, jak pojawi się choć jeden trup, czy siedem. A zatem - na zimny, ciemny wieczór, z herbatką i kocem - polecam. 

"Niejeden tu umiera. I mało kto go pamięta. Bo za dużo ich umiera"