Ręka Mistrza, Stephen King

tytuł oryginału: Duma Key, 2008

tłumaczenie: Michał Juszkiewicz

wydawnictwo: Prószyński i S-ka, 2008

ISBN: 978-83-7648-045-9

liczba stron: 640

"...Sztuka to magia, a magia nie zawsze jest biała.
Nawet dla małych dziewczynek"

To nie jest po prostu kolejna powieść grozy. To historia, w której zawarty jest mały świat; świat, który nie ogranicza się do małego półwyspu zwanego Duma Key, ale zatacza ogromne kręgi. To opowieść o słabościach, przekraczaniu własnych granic, przenikania się prawdy i fałszu; wreszcie - psychologiczna opowieść z silnym przekazem, spowita w całun horroru. Stephen King w wywiadzie (do posłuchania tutaj) opowiedział, jak powstał mglisty pomysł, który następnie po pięciu latach został spisany jako "Ręka Mistrza". Mianowicie napis: "Caution! Children" wprawił go w zadumę. Na jakie dzieci należy uważać? I nagle miał przed oczami obraz martwych dzieci, trzymających się za ręce.

Malownicze i zdecydowanie
mniej niepokojące wydanie
amerykańskie

Główny bohater powieści, Edgar Freemantle, miał dobre życie. Dwie piękne córki, śliczna żona, fantastycznie prosperująca firma budowlana. I nagle to wszystko się zmieniło, la loteria. W jego samochód walnął dźwig, pozbawiając go nie tylko ręki i pełnej sprawności w prawej nodze, ale i - na moment - zdrowych zmysłów. Rósł w nim gniew, ilekroć doznawał zaników pamięci (i to absurdalnych z pozoru - bo jak można nagle zapomnieć, jak się mówi na krzesło?), a tenże gniew przechodził w agresję. Pam, żona Edgara, poprosiła o rozwód, a kiedy Edgar miał już zamiar się zabić, jego przyjaciel - psycholog - zapytał go:

- Powiedz mi, Edgar. Czy jest coś, co sprawia ci radość?

A Edgar odpowiedział:

- Kiedyś lubiłem szkicować. 

Zwyczajna gadka, ot, a ja kiedyś lubiłam śpiewać pod prysznicem, a przecież nikt przy zdrowych zmysłach (i zdrowym słuchu) nie zachęciłby mnie do kontynuowania tej pasji. Ale, jak widać, niedoszły samobójca jakiś tam pokład talentu rzeczywiście miał, a zatem - zgodnie z umową - Edgar wyjechał na rok  na Florydę, by zamieszkać w różowym Przylądku Łososi (zwanym Wielkim Koralem) i rozpocząć drugie życie. Jednoręki, złamany psychicznie i fizycznie człowiek - dosłownie i w przenośni - stanął na nogi, odkrył w sobie niezmierzone pokłady talentu i zaczął malować kiczowate - z pozoru - zachody słońca nad Florydą. Tylko te obrazy miały w sobie moc, którą udźwignąć mógł jedynie człowiek, specjalnie przez Dumę sprowadzony...

"...chore ciało i umysł są właściwie wcieleniem dyktatury. Nie ma tyrana równie bezlitosnego jak ból ani despoty, który dorównywałby okrucieństwem poplątanym myślom"

Po prawdzie - trochę ściemniam. To nie Edgar odkrył w sobie talent, odkryła go w nim Duma. Duma ze swoimi tajemnicami, martwymi dziewczynkami i statkami-widmo, której dotychczasowym medium była staruszka chora na Alzheimera, facet z nabojem w mózgu i muszle, śpiewające pod podłogą Wielkiego Koralu jak zgraja nie całkiem martwych szkieletów.

Duma ma do opowiedzenia historię, i przyjęła sobie na kolejnego pośrednika Edgara, jednorękiego mistrza pędzla. Cena? Talent, owszem. Umiejętności nadprzyrodzone? Jak najbardziej. Zrozumienie? Cóż... Ja już znam odpowiedzi na kilka pytań. Czy Edgarowi uda się zrozumieć mowę własnych obrazów? Czy dojdzie do sedna tego, co wydarzyło się pewnego dnia tysiąc dziewięćset dwudziestego siódmego roku? I czym grozi poznanie tajemnicy, której źródło na moment (bagatela, osiemdziesiąt lat) wyschło, a teraz obudziło się na nowo w miejscu, przez które niepowołani tracą zdrowie - nie tylko fizyczne?

"Obrazy, które powstały na Dumie, były przesycone grozą, grozą, nad którą z najwyższym trudem dawało się zapanować. I ta groza była coraz bliżej. Nadciągała, niesiona zbutwiałymi żaglami"

"Ręka Mistrza" została napisana... ręką Mistrza. King po raz kolejny mnie zachwycił, wprawił mnie w osłupienie i czasem przeraził. Kilka razy rozbawił, raz nawet wzruszył; a niemalże każde zdanie smakowałam z ogromną przyjemnością. Słowa w tej powieści składają się w piękne, poetyckie zdania, przetykane mnogością muzyki, poezji i odniesień do kultury. Tu macie playlistę z utworami, które pojawiają się w tle powieści. Przyjemnie było słuchać tego, co i Edgar słuchał w czasie pracy. Uwielbiałam też sentencjonalne perełki Wiremana, króciutkie aforyzmy, przez które właśnie Wireman okazał się być moją ulubioną postacią w powieści. Zaś obrazy, malowane ręką Edgara są tak opisane, że widziałam je oczami wyobraźni; tak skrzętnie i drobiazgowo namalowane słowem, że niemalże namacalne. Zdolności, które posiada malarz, zachwycają i jednocześnie przerażają; to, co kryje się po drugiej stronie płótna malowanego nieobecną od czasu wypadku ręką zmienia to, co niemożliwe, w możliwe.

Tak właśnie wyobrażałam sobie Edgara
 przy pracy [Źródło] 

Minusów nie uświadczyłam. Nawet ta kingowa skłonność do gawędziarstwa i nadmiernego pławienia się w zbyt obszernych opisach nie działały na nerwy, a nudziły tylko momentami. Wszystko było na swoim miejscu. Całe 640 stron jest zaskakująco spójnych, wciągających i na wysokim poziomie. Fabuła zaś tak misternie uknuta, że gdyby to nie był King, automatycznie zrobiłabym się podejrzliwa. 

"Ręka Mistrza" to kompleksowe, bardzo bogate dzieło literackie, obok którego nie powinno się przejść obojętne. Fanom Mistrza zalecam, pozostałym - polecam.

„Karty z przeszłości każdy tasuje, jak mu pasuje.”