Kanalia, Paweł Pollak

"T y l k o   t y   p o t r a f i s z   d a ć    mi    m i ł o ś ć,  j a k i e j   p o t r z e b u j ę"

"Kanalia" to druga (po "Gdzie mól i rdza") powieść Pawła Pollaka, którą czytałam (choć to "Kanalia" została napisana wcześniej) i zarazem kolejna, która mnie urzekła swoją wiarygodnością. Wiem, wiem, czepiłam się tej wiarygodności jak wygłodzony kleszcz wychudzonego kundla, ale dla mnie wiarygodna powieść to jedno z głównych kryteriów, którymi się kieruję oceniając lektury. Innym kryterium jest język, a tutaj jest dość osobliwie. Paweł Pollak ma lekkie pióro... rodzaju męskiego. Typowo. "Kanalia" to opływający testosteronem brudny kryminał. Nie brak tu wartkiej akcji, wysublimowanego wachlarza łaciny podwórkowej i pewnej brutalności, którą ja osobiście zaliczam na ogromny plus. Przez te zabiegi, umiejętnie wprowadzone, dozowane ostrożnie - "Kanalię" czytałam z ogromną przyjemnością.

"-Mamy, kurwa, jeszcze jednego denata. Coś dzisiaj jest urodzaj"

Topielica wyłowiona z rzeki i martwy narkoman. Z początku jedyne, co łączy oba trupy to fakt, że... są nieżywe. Jednak analiza DNA wskazuje na to, że kobieta i mężczyzna byli rodzeństwem. Sporo jak na jeden dzień, ale to tylko początek. Za momencik policjanci zostaną zawiadomieni o kolejnym trupie. Tym razem denatka została przedśmiertnie przytwierdzona do krzesła, a krew z jej podciętych żył znalazła się na dziwacznej, starej książce, napisanej po hebrajsku. I tu właściwie zaczyna się zabawa.

"Kobieta (...) siedziała związana na krześle stojącym pośrodku pokoju w kałuży zaschniętej krwi. Żyły na przegubach dłoni miała przecięte. Palce u rąk były częściowo pozbawione paznokci. W oczy rzucały się liczne rany na twarzy i szyi, zadane nożem albo innym ostrym narzędziem. Jednak najbardziej makabryczny widok stanowiły obcięte uszy ułożone starannie na stole obok wyrwanych paznokci i jakiejś otwartej książki"

Bohaterowie są wyśmienicie nakreśleni. Mamy tu inspektora Markowskiego, doskonałego fachowca, którego nie da się lubić - opryskliwy, myjący się raz w tygodniu obleśny typ, co zjadł wszystkie rozumy; mamy jego totalne przeciwieństwo - aspiranta Lepkę, żółtodzioba, który naoglądał się zbyt wielu seriali, i równoważącego obie, skrajne postawy, komisarza Senika. Myślę, że taka konstrukcja bohaterów wyszła autorowi na dobre, gdyż kreując gliniarza starej szkoły i młodziutkiego aspiranta z aspiracjami (gra słów zamierzona) rewelacyjnie nakreślił obraz współczesnej policji. Podobnie jak w "Gdzie mól i rdza" nie mamy tu świetnie zaopatrzonych laboratoriów i genialnych śledczych, mamy za to grupkę facetów, którzy po prostu chcą wyjaśnić sprawę, korzystając z wszelkich dostępnych metod. A sprawa jest zagmatwana! "Kanalia" to wielowątkowa, zaskakująca rzecz, w której intryga jest tak misternie skonstruowana, że wybałuszałam oczy z niedowierzania. Przy tym fabuła jest spójna i logiczna - ot, przepis na kryminał doskonały.


Pollak w prześmiewczy sposób rozlicza się z niektórych absurdów w naszym kraju, jak choćby z wysokich kar za posiadanie marihuany czy milczenie na temat pedofilii w kościele i nepotyzmu we właściwie każdej grupie zawodowej. Dodatkowo Paweł Pollak dorzucił kilka błyskotliwych dialogów ("A żeby cię szary bocian osrał") i mamy świetną, rozrywkową powieść, która wciąga niesamowicie. I żeby nie było tak całkiem kryminalnie, obrazu dopełnia... historia miłosna. I znów nie jest to miłość ckliwa, wywołująca nadmiarem romantyzmu mdłości, tylko potraktowane po męsku ogromne, rozdzierające uczucie, które bywa groźniejsze, niż nienawiść. Dla mnie to było dość ważne, gdyż nie lubię opowieści miłosnych, a wprowadzenie jej do mrocznego, brudnego kryminału wydawało mi się dość ryzykownym zabiegiem. Tutaj autor poradził sobie znakomicie, i właściwie gdyby nie ten wątek, "Kanalia" byłaby znacznie uboższa i mniej logiczna. 

Reasumując - moje drugie spotkanie z prozą Pawła Pollaka było bardzo udane. Misterna intryga, lekki język, porządnie skonstruowani bohaterowie i wiarygodne śledztwo z miłością w tle - "Kanalia" jest powieścią, którą z czystym sumieniem mogę polecić nie tylko fanom gatunku, ale i osobom, które po kryminały sięgają nader rzadko. Nie zawiodą się także 'starzy wyjadacze', którzy uważają, że nic już nie jest w stanie ich zaskoczyć - oj, to się zdziwią ;) 

________________________________________________________

wydawnictwo: Oficynka, 2013

ISBN: 9788362465651

liczba stron: 400