Noc zombie & Miasto żywych trupów, Brian Keene

"Porzućcie nadzieję wszyscy, którzy tu wchodzicie" [Dante]

Doprawdy nie wiem, dlaczego ta historia została spisana w dwóch książkach, skoro "Miasto żywych trupów" zaczyna się tam, gdzie skończyła się "Noc zombie". Gdy dotarłam do ostatnich stron pierwszej "części" od razu wzięłam drugą, gdyż pierwsza... nie kończy się w satysfakcjonujący sposób. Kończy się niedopowiedzeniem z rodzaju tych Mocno Wkurzających. Obie książki mają około 240 stron, zatem spokojnie można je było upchnąć w jednej pozycji, choć autor drugą część napisał dopiero, gdy fani podnieśli wrzask. 

Ale powoli. Przedstawię Wam obie książki w jednej recenzji i tak też polecam je nabywać - zawsze w komplecie (ja swoje egzemplarze kupiłam na dedalus.pl). 

Jim Thurmond jest jednym z bardzo niewielu ocalałych w świecie opanowanym przez zombie. Spędza żywota w schronie, który zdążył zbudować przed wybuchem apokalipsy i jest mu tam całkiem nieźle. Pewnego dnia odbiera telefon... Jego syn, mieszkający po drugiej stronie Ameryki, żyje. 

Jim porzuca schron i wyrusza po Danny'ego.

To już wystarczy na opowieść, ale Brian Keene poszedł nieco dalej. Nawrzucał do swojej wizji apokalipsy zombie troszkę... wszystkiego. Bo mamy tu kilku bohaterów, każdy z nich radzi sobie inaczej, jednocześnie każdy zaczyna rozumieć, że w tym Nowym Świecie trzeba zapomnieć o moralności, grzeczności i takich tam bzdurach. Żeby przetrwać, trzeba robić to, czego sytuacja wymaga.

Mamy zatem Frankie, byłą dziwkę-heroinistkę, która dopiero co urodziła martwe dziecko (nie trzeba dodawać, że dzieciak zmartwychwstał w postaci zombie i sterroryzował personel szpitalny). Swoją drogą - moja ulubiona postać, babka z jajami. Mamy Martina, wielebnego, który wraz z Jimem będzie się kierował w stronę New Jersey. Mamy wojsko, które... no właśnie. Myślę, że tutaj historia z Gubernatorem z The Walking Dead nieco zazębia się z historią pułkownika Schowa. Facet stworzył sobie bazę, wojskowi mordują, grabią, gwałcą i bawią się jak nigdy w życiu. Pozbawieni skrupułów, zmuszają cywilów do niewolniczej pracy, a kobiety do nieustannego współżycia. 

Anarchia, chaos. A przez co to wszystko?

Cóż, pewne eksperymenty nie wyszły. Bo Keene, jak pisałam, posunął się o krok dalej. Stworzył nie tylko inteligentną rasę zombie, ale dorzucił do tego motyw nadprzyrodzony. Otóż w ciała ludzkie, w miejsce duszy, włażą demony! ;)

I te demony korzystają ze wspomnień ludzi, których... ciała zamieszkują. Umieją strzelać, prowadzić samochód, planować, robić zasadzki, komunikować się. A jakby tego było mało, to wszystko jest zombie - ptaki, ryby, jelenie, dżdżownice... :) Zatem niebezpieczeństwo kryje się nie tylko w ludziach-zombie i wojsku, bandytach i grupach opryszków, które wykorzystują zaistniałą sytuację do własnych celów, niejednokrotnie parając się kanibalizmem. Niebezpieczeństwo kryje się w niebie, w postaci ptaków, które dziobami rozszarpują mięśnie, wydłubują oczy, organizują się w wielkie klucze i atakują z góry. Kryje się w świstakach, wiewiórkach, zajączkach, jeleniach. 

Jak dotarłam do momentu z rybką-zombie, która wyskoczyła z akwarium, mówiła (!!!) i chciała zagryźć ludzi, miałam odłożyć tę książkę. Stwierdziłam, że takie bzdury to nie dla mnie. Jak dobrze, że tego nie zrobiłam.

Książka nie jest jakaś fenomenalna, ale to przyzwoita rozrywka. Język poprawny, styl lekki, kartki przewracają się same. Bezduszność oprawców jest tak wstrząsająca, że nawet łezka mi się w oku zakręciła. 

Czy Jim dotrze do syna? Cóż, niezależnie od tego, czy chcecie tu spoiler, czy nie, muszę nadmienić, że tak naprawdę w "Nocy zombie" ta sprawa się nie rozwiązuje. Książka kończy się w takim momencie, że gdybym podczas zakupów nie poszła za ciosem i nie kupiła od razu pakietu, to bym się wściekła. I tak przechodzimy do "Miasta żywych trupów".

Kontynuacja "Nocy zombie" skupia się bardziej na motywach zombie i powodach, dla których demony zeszły na Ziemię. Sporo uwagi poświęcono Obowi, który jest przywódcą zombie. Dzięki rozmowom jego i innych zombiaków dowiadujemy się jakie były przyczyny tej apokalipsy - i nie ma ona wiele wspólnego z nauką, raczej ze Starym Testamentem. 
W "Mieście żywych trupów" Jim wraz ze swoją ekipą ucieka z miejsca, w którym go pożegnaliśmy w poprzedniej części - z New Jersey. Na przedmieściach Nowego Jorku roi się od nieumarłych, miasto zostało praktycznie całkowicie podbite.
Z jednym wyjątkiem - wieżowcem Ramseya. 
To twierdza - teoretycznie - nie do zdobycia. Ludzkość powoli odradza się w stalowych murach, ale zło nie śpi. Hordy zombiaków z Obem na czele planują podbić wieżę i nie mają wiele do stracenia, skoro już i tak nie żyją... ;)
Tak, jak pierwsza książka skupia się na samej ucieczce i próbie zrozumienia nowej rzeczywistości, tak druga to jedna wielka walka. Nie brak tu krwistych opisów, czasem wręcz groteskowych, przez co możliwe są niekontrolowane wybuchy śmiechu.

- (...) Świetnie się spisaliście. Proszę, poczęstuj się okiem.

Wady? Ojej, jest ich mnóstwo. Za mało psychologii, wnikania w psychikę bohaterów, prób wyjaśnienia ich działań. Keene nie skupia się absolutnie na motywach wojska czy oprawców. Opisuje historię, bez wnikania. Dla jednych to może być zaletą, mi tego brakowało. Poza tym w pewnym momencie stwierdziłam, że to po prostu za dużo. Za dużo różnych wątków, za dużo stworów, za dużo motywów w jednej książce. Bo i zombie, i demony - czekałam tylko na wilkołaki i wampiry. Choć trzeba Brianowi Keene oddać sprawiedliwość - z oklepanego motywu zombie, które dotychczas szło kierowane głodem mięsa, bezmyślnie i powoli, wycisnął coś więcej. Inteligentną armię zombie. Czy garstka ludzi, która pozostała, jest w stanie w ogóle zmierzyć się z czymś takim? Czy ma jakiekolwiek szanse?

Teraz plusy. Rewelacyjnie poprowadzona akcja. Dynamika, ruch, ciągła groza i strach o los bohaterów, których zdążyliśmy polubić (od razu uprzedzam, że Keene nie bawi się w sentymenty, morduje ile wlezie). Soczyste opisy, mnóstwo gore i sporo ironii. Zaś zakończenie... miodzio. Lepszego bym sama nie wymyśliła. Takie proste, a takie wybitne :) 

Moim zdaniem obie książki to naprawdę bardzo przyzwoite zombie-stories. Polecam, ale bez ciśnienia. Można sobie te książki odpuścić. To niezłe kąski dla wielbicieli zombie, ale dla pozostałych mogą być bardzo męczące.