Siedem minut po północy, Patrick Ness

 

 "Opowieści to dzikie stworzenia. (...) Gdy je uwolnisz, kto wie, jakiego spustoszenia mogą narobić"

Są takie książki, o których nie chce się mówić nic. Albo nie trzeba mówić nic.

Gdy mnie ktoś osobiście zapyta o tę książkę, podam mu paczkę chusteczek i spojrzę smutno. Tak, przeczytaj, ale wiedz, że szykujesz się na niezły roller coaster, zwłaszcza, jeśli sam przeżywałeś podobne perypetie, co nasz młody bohater.

Otóż mama czternastoletniego Conora umiera. Umiera z całą, pełną, choć nieuświadomioną do końca świadomością swojego syna (masło maślane zamierzone). To Conor, główny bohater, wkraczający ledwie w wiek nastoletni zdezorientowany chłopiec, który już stracił jedno z rodziców, będzie musiał się zmierzyć z demonami kolejnej, niesprawiedliwej, bolesnej i rozwścieczającej straty. A do tak niesamowitej sytuacji życiowej muszą zostać zaprzęgnięte potwory. Bez potworów byłoby znacznie trudniej. 

Conora odwiedza potwór, ale nie TEN, nie ten najstraszniejszy; nie ten, z którym jeszcze przyjdzie mu walczyć. Odwiedza go... cis, który ma dla niego trzy opowieści - i nie są to dobre opowieści, nie są to bajeczki z morałem, nie są to otulające i budzące poczucie bezpieczeństwa sympatyczne baśni, bo i potwór bynajmniej nie jest sympatyczny. To cis, wielki, stary, pomarszczony cis; ilekroć się zjawia, ziemia drży, a całą podłogę wyścielają cieniutkie igiełki, liście tego niesamowicie ciekawego - i pięknego - długowiecznego drzewa. Ten cis nie jest przyjacielem Conora, ale też nie jest jego wrogiem. Jest po prostu potworem, a każdy potwór ma do spełnienia jakąś rolę w każdej opowieści.

"Nie zawsze musi istnieć jakiś dobry bohater. Tak jak i nie zawsze musi istnieć zły. Większość ludzi plasuje się gdzieś pośrodku" 

Bolesna i druzgocąca rzeczywistość dziecka skontrastowana z baśniową otoczką i szczyptą magii, mającej uśmierzyć cierpienie i pomóc w jego zrozumieniu, to powieść zwalająca z nóg i ściskająca gardło. Łkałam rzewnie, z jednej strony z zachwytu nad lapidarnym i irracjonalnym płaszczem niesamowitości, z drugiej nad brutalną dosadnością historii małego chłopca, którego dezorientację wzmaga jeszcze niezrozumienie świata i ogromna miłość do matki oraz budzące się różne, bardzo bolesne, uczucia. 

Książkę czyta się góra dwie godziny. Przepięknie wydana, bogato zdobiona grafikami Jima Kaya, napisana z niezwykłą lekkością pióra Patricka Nessa, który dokończył dzieła zmarłej na raka Siobhan Dowd. Wyszła mu mała, lśniąca perełeczka, książeczka warta przeczytania i przeżycia. 

"Nie piszesz swojego życia słowami - rzekł potwór - lecz działaniami. Nie jest ważne, co myślisz. Liczy się tylko to, co robisz"

Ze spuchniętymi oczami i siorbiąc nosem idę się położyć, choć wiem, że ta historia jeszcze długo nie da mi zasnąć. 

SIEDEM MINUT PO PÓŁNOCY

Patrick Ness na podstawie pomysłu Siobhan Dawn

Papierowy Księżyc 2013